Juli 2003

Lieve Irene

Ieder kind is uniek en zo ook jij. dat is maar goed ook want dat houdt de variatie in het leven. Anders hadden wij net zo goed samen in een kopieerapparaat kunnen kruipen om, na op het gewenste aantal gedrukt te hebben, rustig op het resultaat te wachten om vervolgens je kinderen volgens een door de computer vastgesteld programma op te voeden. Gelukkig gaat het niet zo. We hebben jou gekregen als een heel bewust gewent wonder. Jij als enige, unieke, Irene Boekee die wij hebben geprobeerd op te voeden tot dat je nu bent. Een stevige meid van 25 jaar die op haar eigen benen kan staan.

Maar voordat je denkt dat we je nu alleen maar de hemel in gaan prijzen willen we toch even een paar anekdotes uit je leven boven water halen. Je hoeft nu niet te schrikken en onder tafel te kruipen, we zullen het mild houden. Maar toch, even een paar kleinigheden uit je verleden.

Om te beginnen met je geboorte. Je hebt dat zo gepland dat dit op een onmogelijke tijd van de dag gebeurde. Een beetje normale baby houdt rekening met zijn ouders en komt ergens in de loop van de dag opdraven. Jij dus niet. In het holst van de nacht werd je geboren en toen jij een maal vredig in de wieg lag te slapen en wij doodmoe ook aan de nodige rust toe stond de hele familie met taarten en bloemen op de stoep om ons te feliciteren met jouw geboorte. Dus als je in reïncarnatie gelooft, probeer dan een volgende geboorte op een stichtelijk tijdstip op de dag te plannen.

Als baby en peuter was je net zoals ieder kind. Je sliep als het, voor ons, handig zou zijn dat je zou slapen, je was klaar wakker op de momenten dat wij wilden slapen. Het eten was nooit een probleem bij jou. Alleen als wij worteltjes hadden uitgezocht dan wilde jij dat absoluut niet maar doperwtjes en omgekeerd. Kortom, je was gewoon een normaal kind en groeide als kool.

De kleuterschool kende voor jou altijd een vast hoogtepunt. Dat was de komst van de schoolfotograaf. Alles wat je maar aan “sierraad” kon vinden werd dan uit de kast gehaald en met vijf haarbanden op het hoofd en zeven kettingen om je nek ging je als de koningin naar school ondanks onze opmerkingen dat een ietsje minder beter geweest zou zijn. Maar daar was geen praten tegen, dus wat moet je als ouders?

Wat in die tijd ook bijzonder was dat was jouw niet aflatende nieuwsgierigheid hoe dingen werken. Om een voorbeeld te noemen: papa, hoe komt het dat er water uit de kraan komt? Het heeft uren knutselen met slangetjes en kraantjes gekost om dit voor jou, zittend in het bad, visueel uit te leggen. Toen je het snapte kwam meteen de volgende vraag: hoe werkt de televisie. Dit was een iets moeilijker opdracht.

De lagere school is ook gewoon probleemloos verlopen. Je blonk niet echt uit in iets, je was ook niet slecht in iets. Het was voor jouw gewoon een fase in je leven waar niet aan te ontkomen was. Hoogtepunten waren de spreekbeurten. Dan werd alles, letterlijk soms, uit de kast gehaald om een vurig betoog te houden. Je kon, en kan nog steeds, praten als Brugman om een ander te overtuigen. Het is een manier van je gedachten naar buiten brengen die je nog steeds hebt. Nog altijd schrijf je verslagen en scripties zoals je tegen iemand praat.

Daarna kwam de middelbare school. Traditie getrouw begon je die op Visser ‘t Hooft en besloot om na drie jaar te kiezen voor het Bona. Een overgang van Protestants naar Rooms-katholiek. Maar dat schijnt binnen ons gezin zo ongeveer de gewoonte te gaan zijn. Wij denken dat het een goede keuze van je is geweest omdat je op het Bona toch meer gelegenheid had om jezelf te zijn, met name bij het vak kunstgeschiedenis en creatieve vorming.

Even iets tussendoor. We moeten je een klein verslagje doen van je vakantie met Chantal in Spanje. Het gaat nu niet over de beroerde, allergoedkoopste, busreis die jullie maar konden boeken en het nulderangs hotel met uitzicht vanaf de kamer op de afvalcontainers. We hebben het over je thuiskomst. Nadat de tas in de kamer was opengemaakt en de vloer bezaaid lag met meer dan vuil wasgoed kwam er een videoband tevoorschijn die pas gestart werd nadat wij ons een borrel hadden ingeschonken en stevig op de bank zaten. En daar ging je dan; bungy jumpen van 50 meter hoogte. Wil je dat nooit meer doen!

En daarna dan studeren. Eigenlijk had je totaal geen idee wat je wilde gaan doen na de middelbare school. Het werd de HEAO in Haarlem. Best een goede opleiding maar je voelde je daar al heel snel ongelukkig tussen al die toekomstige yuppen die daar al in driedelig grijs, al of niet met krijtstrepen, in de schoolbanken zaten. Nadat je daar toch de propedeuse gehaald hebt was het wel heel duidelijk dat in die richting niet jouw toekomst lag. Daarna heb je een jaar bij bakker de Witt gewerkt om tot een beslissing te komen hoe verder te gaan. Het is uiteindelijk de opleiding Cultureel Maatschappelijke Vorming geworden. Het is ons nog steeds niet duidelijk wat deze opleiding nu precies inhoudt en wat je er later mee zult kunnen gaan doen. Misschien kan je dat aan ons allemaal in het verloop van de avond uitleggen.

Na een goed jaar studie besloot je om bestuurslid van de studentenvereniging te worden. Dus weer een jaar vertraging in de studie maar een of andere begeleider sprak tot ons de veelbelovende woorden dat dit alleen maar in het voordeel van je latere carrière zou zijn. Dus toch, na het verlaten van de zakenwereld waarin je de studie bent begonnen, een managers functie. We zijn heel benieuwd naar wat je uiteindelijke stek zal worden. Jou kennende streef je er naar om directeur van een gerenommeerd theater te worden maar het kan natuurlijk ook een gewone baan in een buurthuis zijn. Wat het ook wordt, zorg dat je met plezier iedere dag fluitend naar je werk gaat.

Een dag waarop je afstudeert heeft niet alleen maar de betekenis van nu heb ik mijn papier op zak. Het heeft voor ons als ouders ook een heel symbolische waarde. Op een bepaalde manier is het voor ons ook een punt van afronding in jouw opvoeding. In ruim een kwart eeuw hebben we geprobeerd om je alles mee te geven wat je in het leven van nut kan zijn, zowel technisch als geestelijk.

Dit betekent natuurlijk niet dat je we vanaf dit moment je aan je lot overlaten. Natuurlijk blijf je altijd ons kind en zal ons huis ook altijd jouw huis blijven. Dus daarom al onze eerste goede raad. Je kunt het bijna raden. Het gaat over geld. Al vanaf dat je als kleuter je eerste dubbeltje zakgeld kreeg dacht je een kwartje uit te kunnen geven en dat is nooit over gegaan. Ook nu nog kom je met een stralend gezicht bij ons binnen stappen met een enorme bos bloemen om vervolgens bij het vertrek 50 euro te vragen omdat je blut bent. We hebben nog veel meer adviezen en wijze raad voor je maar dat komt later wel in meer besloten kring.

Tot slot, toen vader tromp anderhalve eeuw geleden zijn zoon in de wieg zag liggen sprak hij de beroemde woorden: “Het is een bijzonder kind, en dat is het”. Dit geldt ook voor jou. Je bent een bijzonder kind en probeer dat ook te blijven.

Irene, we zijn op deze dag heel trots op je en willen je hierbij heel hartelijk feliciteren. Wat er in de toekomst allemaal zal gaan gebeuren weet niemand maar we hopen nog heel veel zulke dagen samen met je te vieren.

Heel veel liefs,

mamma en pappa.

op de terugweg met een lekke band over het binnenhof.

     na afloop tijdens de borrel in de Haagsche Hogeschool