Nieuwsbrief 7 

Leiden, 4 augustus 2003 

Onderwerp: Nieuwsbrief Aart - 7

Beste allemaal,

Afgelopen donderdag heb ik de uitslag van de botscan gekregen en die was niet best. De tumor is uitgezaaid naar meerdere plaatsen in mijn lichaam, de rechter schouder, de ribben, de onderste wervel en een heel grote in het bekken. Deze uitzaaiingen zijn niet te behandelen. Het enige dat nog gedaan kan worden is een eenmalige bestraling van de wervels en het bekken om zo de groei van de tumor te stoppen of in ieder geval flink af te remmen. Dit om te voorkomen dat het bekken instort en ook om de pijn wat te verlichten.

Vrijdag zijn we naar de pijnpoli geweest. Daar is, uit de vele mogelijkheden, gekozen voor een combinatie van een Fentanyl pleister in combinatie met morfine en nog een tweetal andere pijnstillers Neurotin en Diclofenac. Deze combinatie werkt prima en de pijn was vrij snel verdwenen. De bijwerking van misselijkheid en braken die vrij snel daarna kwam wordt goed onderdrukt met Primperan in de vorm van zetpillen.

Inmiddels hebben we ook de nodige hulpmiddelen in huis, een hoog-laag bed met bedtafel in de kamer, een rolstoel en een loopkruk, een toilet verhoging en een douchestoel. Het begint op een klein privé ziekenhuisje te lijken.

Je zult begrijpen dat alles wat in de voorgaande maanden is gebeurd heel diepe gevolgen heeft voor het leven van Coby en mij. Vooral de laatste uitslag geeft aan dat er een einde is gekomen aan de behandelbaarheid van deze kanker. Om het wat ouderwets te zeggen ben ik "opgegeven".

De eindigheid van het leven besef je dan heel goed. Ik kan niet meer spreken over plannen maken voor jaren, hooguit maanden. Dit betekent niet dat ik met een droevig gezicht op de dood zit te wachten. Er zijn nog zoveel mooie dingen die ik samen met Coby, de kinderen en jullie allemaal om van te genieten. Irene zei het zo: "geniet" van ieder mooi moment van elke dag, zijn die er niet, geniet dan van de van de herinneringen van de mooie dagen daarvoor. Ik maak mij niet druk over hemel of hel. Dat is toch een zaak die niet in onze handen ligt maar in die van God. Wat ik wel weet is dat door alle liefde en warmte die jullie me geven God heel dicht bij me is.

Beste allemaal, ik had graag een wat vrolijker brief geschreven maar het is nu eenmaal niet zo. Iedere keer moet ik een stapje achteruit maken, psychisch en lichamelijk, en dat is niet gemakkelijk. Maar ik hoop dat jullie het verdriet van Coby en mij zult willen blijven delen. Dat is een hele steun voor ons.

Liefs, ook namens Coby

Aart.