Maandag 24 februari, de wereld staat even stil. Waar we al bang voor waren wordt bevestigd, pappa heeft slokdarmkanker. Dit betekend een begin van een periode van onzekerheid, verwarring, angst en verdriet. We komen in een tijd terecht van onderzoeken, behandelingen, ziekenhuisopnamen en uitslagen. Een gevoel van wanhoop wordt gevolgd door een sprankje hoop. Maar in plaats van beter worden, wordt pappa eigenlijk alleen maar zieker. Dan volgt voor ons eind juli de vernietigende uitslag dat er onbehandelbare uitzaaiingen in zijn lichaam zijn gevonden. Hoop wordt wederom gevolgd door wanhoop. Na deze uitslag lijkt alles in een stroomversnelling aan ons voorbij te trekken. Pappa gaat zichtbaar achteruit en wordt steeds zieker. Tot het moment van afgelopen dinsdag waarop het onvermijdelijke is gekomen.

 Hoewel het afgelopen half jaar voor ons een hele verdrietige en moeilijke periode is geweest, kijken we toch terug op een hele mooie tijd. Pappa heeft het zelf  als volgt omschreven: “Helaas is het nu geen biefstuk met gebakken aardappeltjes meer, maar pap met krenten. Maar we gaan er voor zorgen dat we de krenten uit de pap halen” En dat hebben we gedaan.

De afgelopen weken hebben we veel met elkaar gepraat, gelachen en gehuild. Als het even mogelijk was, gingen we er samen op uit. Even wandelen langs de zijl, een ijsje eten in het park of gewoon stilzwijgend genieten van het zonnetje. Niet eerder hebben we het gevoel gehad zo intens te hebben geleefd. Jammer eigenlijk, dat je het eerst  moet dreigen te verliezen voordat je beseft hoe waardevol het leven met elkaar is. Zelfs de kleinste dingen worden de moeite waard.

 Vanaf het moment dat we te horen hebben gekregen dat pappa ziek was zijn we overspoeld door alle lieve reacties van iedereen om ons heen. Ieder heeft op zijn of haar eigen manier mee geleefd en ons het gevoel gegeven dat we er niet alleen voor stonden (en staan). Het delen van ons verdriet maar ook de mooie momenten zorgden ervoor dat we  ondank het de pijn verder konden en hebben ons door deze moeilijke tijd heen gesleept. Wij willen jullie hiervoor nogmaals allemaal bedanken!

 Pappa heeft  uitdrukkelijk gezegd dat we hem op deze dag niet de hemel in mogen prijzen (want als het goed is is hij daar nu inmiddels al) dus dat zullen we ook niet gaan doen. Een ieder van jullie heeft zijn eigen herinneringen aan pappa. Laten we ervoor zorgen dat die herinnering niet worden weg gestopt maar in leven blijven zodat we met elkaar terug kunnen kijken op mooie, helaas te korte tijd met een hele bijzondere man. "

En als ik dood ga, huil maar niet

.Ik ben niet echt dood,
moet je weten.

't Is maar een lichaam                                                       
dat ik achterliet.
Dood ben ik pas,als je me bent vergeten. ~

En als ik doodga, treur maar niet.

Ik ben niet echt weg,moet je weten.

Het is de heimwee
die ik achterliet.
Dood ben ik pas,
als jij die bent vergeten.

En als ik doodga, huil maar niet.
Ik ben niet echt weg, moet je weten.
't Is het verlangen
dat ik achterliet.

Dood ben ik pas,
als jij dat bent vergeten. "
Dood ben ik pas,

als jij mij bent vergeten.