Twaalf en een half plus één

Om over belangrijke dingen je mening te zeggen moet je er wat afstand van kunnen nemen. Hoe belangrijker de gebeurtenis is des te groter de afstand. Bijvoorbeeld twaalfeneenhalf jaar getrouwd zijn. Hoe belangrijk is dat?

Daar lopen de meningen nogal over uiteen. Sommigen (de familie Boekee) vinden het erg belangrijk. Zij zijn dan nog steeds niet over de schok heen dat wij het niet gevierd hebben. Anderen (de familie Haasnoot) hebben niet eens in de gaten gehad dat het zover was. Zij hebben er tenminste niet op gereageerd.

Zelf hangen wij er ergens tussenin. Waarom zou je precies twaalfeneenhalf vieren en geen twaalf of dertien? Een questie van traditie waar je bewust mee wilt breken? Een beetje tweeslachtig ben je in zo'n geval ook wel. Helemaal negeren kan je het dan ook niet. Vrijdagavond zijn we met de kinderen na het concert nog even gaan stappen in de stad. En heel schattig, zaterdagmorgen 'de dag' stonden zij, op een normaal gesproken onfatsoenlijk vroeg uur, met een grote kan koffie, gebakken eieren en een paar heerlijke zoenen bij ons bed. Verder is de dag in alle rust verlopen. Alleen mijn moeder en Willem en Mieke hebben het in de gaten gehad. De eerste reageerde met een telefoontje, de laatsten met een bloemetje. Heel fijn en hartstikke bedankt!

En ik? Wekenlang loop je luidkeels te beweren dat het je niets doet. Maar juist doordat je dat zo hard zegt toon je aan dat je er best mee bezig bent. Maar een dag afstand ervan nemen is wel genoeg. Zo belangrijk is twaalfeneenhalf jaar getrouwd zijn ook weer niet. En toch. 's Avonds voor ik in slaap viel heb ik God gedankt voor die heel fijne tijd die ik met Coby heb gehad. Ik heb ook gebeden dat we nog heel lang zo door kunnen gaan. Toen rolde er een traan over mijn wang. Van geluk.

6 april 1986