Vanzelfsprekend

Wanneer je in dit land de "status" van dader hebt bereikt dan betekent dat een veroordeling door de rechter. Op dat moment zit je in een merkwaardige situatie. Aan de ene kant ben je een verstoteling van de samenleving en word je zo goed als maar mogelijk ie geïsoleerd. Aan de andere kant heeft deze zelfde samenleving een soort collectief schuldgevoel. Ze sturen busladingen psychiaters op je af om te zien waar het fout ging. Misschien heeft je moeder wel de verkeerde soort luiers gebruikt of had je overdreven last van jeugdpuistjes. Ondanks deze cynische ondertoon blijf ik er in geloven dat een psychologische aanpak beter helpt dan een botte celstraf.

Maar waarom is het normaal dat er wel begeleiding is voor de "dader" en niet voor het slachtoffer? Ik vraag me dit af naar aanleiding van een TV-uitzending van vandaag over incest. Hierin werd gepleit voor een min of meer verplichte psychiatrische begeleiding van de dader. De slachtoffers moesten het doen met het vermelden van een aantal instanties die op vrijwillige basis hulp verlenen. Nu is een geluk bij een ongeluk dat deze instanties bemand worden door vrouwen die het veelal aan de lijve ondervonden hebben. Maar het blijft wel zorgelijk dat ook zij afhankelijk zijn van subsidies van rijk of gemeente. Ik ben er niet gerust op dat deze subsidies voor de komende jaren gegarandeerd zijn. Ik hoop dat hulp, in welke vorm dan ook (psychische, maatschappelijk, enz.) voor slachtoffers van welke ontsporing dan ook even vanzelfsprekend zal zijn als de hulp aan de dader.

17 mei 1986

P.S.

Terwijl ik dit schrijf heb ik met één oog naar ons (nu nog) staatsopperhoofd gekeken. Hij maakt zich erg druk over het aantal fietsdiefstallen. Misschien krijgen we na woensdag (verkiezingen) een chef die zich over belangrijker dingen druk maakt.